بیاتِ تُرک یا بیاتِ زَند یکی از آوازهای موسیقی ایرانیاست که جزو متعلقات دستگاه شور دانسته میشود. واژهٔترک در نام این آواز به مردمان ترک قشقایی اشاره دارد. در آواز بیات ترک، برخلاف دستگاه شور و برخی دیگر از متعلقاتش، درجهٔ سوم شور دارای اهمیت بسیاری است؛ چنانکه این درجه، نت شاهد بیات ترک دانسته میشود. نت آغاز و نت ایست بیات ترک نیز بر درجهٔ زیرپایهٔ شور قرار دارد. نت خاتمهٔ بیات ترک در ردیفهای مختلف، تفاوت دارد و گاه به جای نت زیرپایهٔ شور، بر درجهٔ دوم شور و حتی بر نت پایهٔ شور قرار میگیرد.
بیات ترک با دستگاه شور رابطهٔ نزدیکی دارد و برخی گوشههایش، از قبیل مهدی ضَرّابی (که بر نت شاهد شور تأکید دارند)، در تقویت این ارتباط مؤثر هستند. بیات ترک همچنین به دستگاه ماهور نیز نزدیک است و برخی گوشههای آن نظیر دلکش و شکسته را میتوان در بیات ترک نیز اجرا کرد. گوشهٔ جامهدران که در دستگاه همایوننیز وجود دارد، گاهی در مایهٔ بیات ترک اجرا میشود. اوج آواز بیات ترک با استفاده از گوشهٔ قرائی اجرا میشود. مهمترین گوشهٔ بیات ترک، گوشهٔ قطار است که گوشهای اصیل دانسته میشود و دوبیتیهای بابا طاهر را با آن اجرا میکنند.
آلبومهای آستان جانان، گل صدبرگ و شیدایی و قطعهٔاندک اندک همگی در آواز بیات ترک هستند. اذان رحیم مؤذنزاده اردبیلی نیز در آواز بیات ترک (گوشهٔ روح الارواح) است. از بیات ترک در تعزیه، اذان و دیگر موسیقیهای مذهبی، از جمله موسیقی دراویش، استفاده میشود.
واژهٔ ترک در نام این آواز به ترک قشقایی اشاره میکند و نه به ترکهای ترکمنستان، آذربایجان یا ترکیه؛ گمان میرود که بسیاری از ترانههای محلی قوم قشقایی در این آواز باشد. از همین رو برخی آن را با نام بیات زند نیز میشناسند، اگر چه این نام به اندازهٔ «بیات ترک» رایج نیست.[۱] همچنین، پیشوند «بیات» (که در نام آوازهای دیگری همچون بیات کرد و بیات اصفهان نیز به کار میرود) ممکن است مخفف «ابیات» باشد.[۲] این آواز گاهی «آواز ترک» نیز نامیده میشود.[۳]
در رسالههای قدیم موسیقی، نامی از بیات ترک یا بیات زند ذکر نشدهاست؛ اما در مقام حسینی شعبهای به نام «دوگاه» وجود داشته که امروزه به صورت یک گوشه در آواز بیات ترک باقی مانده و میتوان گفت جزء ریشههای تاریخی آواز بیات ترک است. همچنین در رسالهٔ کرامیه (از دورهٔصفویه)، ترکیب «حجاز ترک» آمده و آن را «حجاز اصل» نیز گفتهاند که توسط ترکان خوانده میشدهاست و ممکن است از ریشه های بیات ترک باشد.[۴]
آواز بیات ترک مانند آواز دشتی، در موسیقی فولکلور ایران کاربرد گستردهای دارد. بیات ترک به ویژه نزد مردم کرد (در غرب ایران) و اقوام ترک (در شمال غرب ایران) متداول است.[۵] در موسیقی مقامی آذربایجان نیز بیات ترک شعبهای از دستگاه شور تلقی میشود.[۶]
مهمترین گوشههای آواز بیات ترک، درآمدها، دوگاه، روحُ الارواح، مهدی ضَرّابی، قطار، و قرائی هستند.[۲۴] گوشههای دیگری که در این دستگاه اهمیت دارند عبارتند از شهابی، مهربانی، مثنوی، سارنج، بهبهانی، داد و طبرستانی. برخی گوشههای دستگاه ماهور نیز در اجرای بیات ترک ممکن است به کار بروند نظیر گشایش، فیلی و شکسته.[۲۵]
درآمدویرایش
درآمدهای بیات ترک حالت یکنواختی دارند که عمدتاً ناشی از تأکید مکرر روی نت شاهد است.[۲۶] نام گوشهٔ دوگاهاحتمالاً در قدیم به موقعیت دست نوازنده روی دستهٔ ساز اشاره داشته، چنانکه همین ریشهٔ تاریخی احتمالاً برای نامهای دیگری همچون سهگاه، چهارگاه و پنجگاه نیز متصور است. اگر چه این نامها در نام دستگاههای امروزی موسیقی حفظ شدهاند، اما دوگاه تنها نام یک گوشه در بیات ترک است.[۲۷]
روح الارواحویرایش
گوشهٔ روح الارواح گوشهای کوچک ولی مهم در آواز بیات ترک است. در این گوشه، نت آغاز و ایست از موقعیت اولیهاش (که نت زیرپایهٔ شور بود) به یک درجه بالاتر (نت پایهٔ شور) تغییر میکند. از این جهت، این گوشه بیات ترک را به فضای مدار اصلی دستگاه شور نزدیکتر میکند؛ اگر چه نت شاهد در آن کماکان ثابت میماند (و به نت شاهد شور که یک درجه پایینتر از شاهد بیات ترک است، تغییر نمییابد). در گوشهٔ مهدی ضرابی نیز این درجهٔ دوم شور (یک درجه پایینتر از نت شاهد بیات ترک) است که اهمیت ویژه مییابد و به نت آغاز و ایست تبدیل میشود. این دو گوشه رابطهٔ تنگاتنگی با یکدیگر دارند و نزدیکی هر دوی آنها به مدار اصلی شور، نقش مهمی در حفظ رابطهٔ آواز بیات ترک و دستگاه شور ایفا کردهاست.[۲۸] از نظر فخرالدینی این گوشهها احتمالاً جدیدتر هستند (ساختهٔ دورهٔ قاجاریه هستند) و با هدف تقویت ارتباط بیات ترک و شور ساخته شدهاند.[۲۹]
قطارویرایش
مهمترین گوشهٔ بیات ترک، گوشهٔ قطار است. این گوشه همیشه در اجرای بیات ترک گنجانده میشود و گسترهٔ آن در دانگ بمتر بیات ترک است. در این گوشه نیز مانند مهدی ضرابی، درجهٔ دوم شور نقش مهمی پیدا میکند، ولی نت آغاز و ایست نسبت به درآمد بیات ترک تغییری نمیکند.[۳۰]شروع این گوشه با نت زیرپایهٔ شور است، و درجهٔ سوم شور نت شاهد آن است. نت پایهٔ شور در این گوشه نقش چندانی ندارد و محدودهٔ ملودی یک فاصلهٔ پنجم درست (از زیرپایهٔ شور تا درجهٔ چهارم شور) را تشکیل میدهد.[۳۱]علینقی وزیری از گوشهٔ قطار به عنوان یک گوشهٔ «بکر و اصیل» یاد کردهاست که معمولاً با دوبیتیهای باباطاهراجرا میشود. این گوشه با اشعار دیگری در اوزان متفاوت نیز اجرا میشود.[۳۲] اجرای گوشهٔ قطار در موسیقی کردیمتداول است.[۳۳] گوشهٔ قطار بین ایلات کرد گروس معمول بودهاست.[۳۴]
قرائی (اوج)ویرایش
گوشهٔ قرائی اوج آواز بیات ترک را تشکیل میدهد. این گوشه معمولاً در انتهای اجرای بیات ترک به کار میرود و مسیر نزولی دارد. در این گوشه ابتدا در دانگ بالاتر بیاتکرد یک مسیر پایینرونده به سمت شاهد بیات ترک طی میشود، و سپس این مسیر در دانگ پایینتر به سمت نت خاتمهٔ بیات ترک ادامه پیدا میکند. در گوشهٔ قرائی درجهٔ پنجم شور نقشش را به عنوان نت شاهد و ایست بیات ترک از دست میدهد، تا راه برای فرود به نت ایست نهایی (نت خاتمه) فراهم شود.[۳۵] قرائی در اصل یکی از گوشههای آواز افشاری است که در بیات ترک هم قابل اجراست. شاهد آن، درجهٔ هفتم شور و نت ایست آن، درجهٔ چهارم شور (نت شاهد افشاری) است.[۳۶]
سایر گوشههاویرایش
از دیگر گوشههایی که در اجرای بیات ترک به کار میرود، میتوان به گوشهٔ جامهدران اشاره کرد. این گوشهٔ کوتاه، در آوازهای افشاری و اصفهان و دستگاه همایون نیز اجرا میشود.[۳۷] گوشهٔ مثنوی نیز (که معمولاً در آواز افشاری طبقهبندی میشود، اما اساساً به اجرای آوازی اشعار مثنوی معنوی اشاره دارد) در بیات ترک قابل اجراست.[۳۸] همچنین گوشهٔ شکسته که معمولاً در دستگاه ماهور طبقهبندی میشود، در ردیف محمود کریمی در سهگاه و بیات ترک نیز آورده شدهاست.[۳۹] به عقیدهٔ محمدرضا لطفی گوشههای شکسته و دلکش در ابتدا جزئی از آواز بیات ترک نبودند (چرا که آوازها معمولاً حاوی پردهگردانی نبودند) و افزوده شدن آنها به بیات ترک بعداً و تحت تأثیر نزدیکی فواصل بیات ترک و ماهور رخ دادهاست.[۴۰][۴۱]
گوشهای دیگر به نام «مهربانی» نیز در نسخهای از ردیف میرزاعبدالله که توسط خاچی خاچی نقل شده برای بیات ترک ذکر شدهاست؛ اگر چه این گوشه در روایت مهدیقلی هدایت از ردیف میرزاعبدالله موجود نیست.[۴۲] داریوش طلایی نیز در کتاب تحلیل ردیف گوشهٔ مهربانی را به همراه گوشههای حاجی حسنی، بستهنگار، زنگوله، خسروانی، نغمه، فِیلی، شکسته، و جامهدران در بیات ترک برمیشمرد؛[۴۳] اما فخرالدینی از گوشههای مهربانی، مهدی ضرابی، شهابی و محمدصادقخانی در بیات ترک، به عنوان گوشههای جدیدی نام میبرد که نامشان را از خوانندگان دورهٔ قاجار یا پس از آن گرفتهاند.[۴۴] در مورد گوشهٔ شهابی، محمدرضا شجریان به نقل از جلالالدین تاج اصفهانی از شخصی به نام «شهاب» معروف به «شهاب چشمدریده» از شاگردان حبیب شاطرحاجی یاد میکند و گوشهٔ شهابی را منسوب به او میداند؛[۴۵] ساسان سپنتا نام این شخص را به صورت «شهابالسادات اصفهانی» آوردهاست.[۴۶] گوشهٔ محمدصادقخانی نیز بهمحمدصادقخان منسوب است و گاه به آن سرور المُلکی نیز گفته شده که به لقب وی (سرور الملک) اشاره دارد.[۴۷]فخرالدینی گوشهٔ مهربانی را تصنیفی یا ترانهای در بیات ترک میداند که میبایست به صورت متریک (موزون) اجرا شود؛ اگرچه گاه نوازندگان و خوانندگان آن را به صورت آزاد نیز اجرا میکنند.[۴۸]
از بین این گوشههای ثانویه، فیلی روی درجهٔ هفتم شور تمرکز دارد (نت شاهد) و روی درجهٔ سوم شور توقف میکند (نت ایست) و به این ترتیب یک فاصلهٔ پنجم درسترا پوشش میدهد که برپایهٔ نت شاهد بیات ترک بنا شدهاست.[۴۹] نت شاهد و ایست گوشهٔ شکسته هم مانند گوشهٔ فیلی است؛ اما فواصل داخل این درجات با آواز افشاری مطابقت پیدا میکند: درجهٔ هشتم شور به طرف درجهٔ هفتم آن (که نتِ شاهدِ آواز افشاری در این موقعیت است) گرایش یافته و ربع پرده پایین میآید، و درجهٔ نهم شور نیز (که از پیش ریزپردهای است) یک ربع پردهٔ دیگر پایین آورده میشود.[۵۰] گامی که پس از این تحولات به دست میآید، مطابق با مقام راست قدیم است.[۵۱]